DOOR STEVEN VERSCHOOT. Nog een week voor het eerste examen. Geen stress, mooi weer. Dat betekent dat er tijd is. Voor vanalles. Dat de concentratie niet is wat het zou moeten zijn. Dat het lastig is, om uren achter de boeken te kloppen. Maar naarmate het eerste examen dichterbij komt, neemt ook de druk toe. En dan wordt het menens.

Steven Verschoot

Een zonnetje, zo nu en dan. Zachtjes voorbij schuifelende wolken. Een briesje dat de bladeren voorzichtig doet ritselen. En bij voorkeur een rustig muziekje. Of zelfs helemaal geen soundtrack – daarmee het enkele geluid van de ritselende bladeren de overhand gevend. In de filmwereld is dit code-taal voor een ‘stilte voor de storm’. In de echte wereld is dit niet toevallig het weertje dat de student ervaart zodra hij even zijn studeerkamer verlaat.

Stilte voor de storm, dus. De examens komen in het vizier, de laatste terrasjes van het academiejaar zitten nog vers in het geheugen. Papers nemen hun finale vorm aan. De boeken liggen klaar. Sommige al wat beter aangeduid dan andere. Misschien nog niet helemaal juist gestructureerd, maar in de buurt (of dat maak ik mezelf toch wijs).

Zeeën van tijd liggen nog open. Tijd om gezellig van het mooie weer te genieten. Tijd om een muziekje op te zetten of de hond uit te laten. Nog even kletsen – rustig de krant lezen. Zeeën van tijd. Met een vertrouwen dat eenmaal de examens van start gaan, de cursussen het wel zullen halen. Druk, dat is het sleutelwoord. De echte examenmodus komt, dat weet je gewoon, zodra de druk omhoog gaat.

Maar nu dus nog even niet. Het lijkt eigen te zijn aan de eindejaarsblok. Het vakantiegevoel dat zich voortdurend afmeet met de boeken. Geen feestdagen, zoals in december. Geen kille winterdagen waarin je bijna blij bent dat je met een warme chocomelk en een zacht dekentje achter het bureau kan duiken.

Nee. Prachtig weer, zingende vogeltjes. Een barbecue hier en daar. Roland-Garros. Oefenwedstrijden voor het WK. Zelf een balletje trappen. Deze blogpost schrijven. Dat alles samen, tegenover een vernetele poging tot focus. Een shoot-out, elke dag opnieuw. Het concentratievermogen in de rol van Tony Montana. Al schietend ten onder. I’ll take your fucking bullets.

Maar toch sluipt het eerste examen dichterbij. Wordt de hoop op concentratie een wanhoop op concentratie. Een smeken naar concentratie. Een schier eindeloos onvermogen tot focus. Een onvermogen dat eerst gezapig, dan steeds sneller, tot schuldgevoel leidt. Een door merg en been gaand schuldgevoel dat de ingewanden verteert. Terwijl je de zoveelste bol ijs naar binnen kegelt. En plots is het daar. Een gevoel van druk. Van tijd die misschien toch niet eindeloos is. Van stress. Stress? Bàm. Nu wordt het menens. Daar is de échte examenmodus.

Hard things get fluid under stress, wist een professor me ooit te vertellen. Hij kon niet meer gelijk hebben. Nog een kleine maand doorzetten. En stilletjes hopen dat de zomer ook daarna nog even in het land wil blijven.