DOOR WILLEM JORIS. Doctoraatsbursaal, tennisser, kandidaat Mister Gay Vlaanderen. Mijn leven is tegenwoordig van kop tot teen gevuld en ik zou het ook niet anders willen. Ik zou ook niet liever willen dan een aantal taboes uit de sportwereld te helpen. Met name het misverstand dat ik daar als homo niet thuishoor.

Willem Joris

Presteren, presteren en nog eens presteren. Niet buigen onder de druk. De concurrentie te slim af zijn. Goed luisteren naar de coach, maar uiteindelijk zelf het verschil maken. Titels behalen en internationale prijzen winnen. Mijn gouden medaille hangt aan het boekenrek, waarop mijn laatste internationale publicatie staat te pronken. Inderdaad, ik beoefen twee sporten: tennis en doctoreren. En alsof dat nog niet voldoende competitie in mijn leven brengt, neem ik dit jaar ook nog deel aan een misterverkiezing: Mister Gay Vlaanderen 2014.

O ja, ik ben homo. Ik zou het bijna vergeten te vermelden. In de academische sport vormt mijn geaardheid dan ook geen bezwaar. Net als elke academicus scoor ik punten met excellent onderzoek en dito onderwijs. Zelf ben ik de afgelopen jaren voornamelijk bezig geweest met de berichtgeving over de eurocrisis als doctoraatsbursaal aan het Instituut voor Mediastudies (Faculteit Sociale Wetenschappen). Wat betreft Mister Gay Vlaanderen vormen mijn collega’s een heus campagneteam met logistieke en creatieve ondersteuning. Wat in de academische discipline vanzelfsprekend is, is in veel sportdisciplines helaas vaak nog onbespreekbaar. Sport, met name teamsport, is lang niet altijd een gastvrije omgeving voor holebi’s en transgenders. En dat is bijzonder jammer.

De riem afleggen

Het belang van sporten reikt ver voorbij een gezond lichaam. Sport is een belangrijk tijdverdrijf en bepaalt onze culturele en nationale identiteit. Bovendien kan je tijdens die wekelijkse training volledig ontkoppelen van het dagdagelijkse ritme. Op dat moment kan je de riem echt even afleggen. Wel, homo’s moeten dat ook kunnen. Moest je daar even om gniffelen, om homo’s die de riem afleggen? Dat is helemaal niet erg. Holebi’s en transgenders die zichzelf niet kunnen zijn in een sportclub, daar word ik wel minder vrolijk van.

Homo = outlier

Vooral in teamsport lijkt het een en ander moeilijk te liggen. Voetbal is een jeannettensport, grapt men wel eens. Wanneer de grap is gaan liggen, wordt het idee echter dat voetbal géén sport voor homo’s is maar al te vaak bevestigd. Sporten wordt vaak gekoppeld aan machismo, testosteron en (heterofiele) mannelijkheid. Een outing van een topsporter wordt in de media dikwijls beschreven als een afwijking. Onderzoek toont nochtans aan dat seksuele geaardheid geen invloed heeft op sportcompetenties. Ik hoop dan ook op een toekomst waar holebi’s zichzelf kunnen zijn in sportclubs.

Sneller

Het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel. Sporten is een mensenrecht, zo stelt het Olympisch Handvest. Enkele topsporters zijn ook al naar buiten gekomen met hun homoseksuele geaardheid; zo zijn er binnen mijn eigen discipline tennisidolen Amélie Mauresmo en Martina Navratilova. Het gaat me evenwel wat te traag. Sporters in sportclubs vrezen nog steeds dat ze door hun ‘outing’ buitenspel gezet zullen worden.Ik wens me daarom in te zetten voor een mentaliteitswijziging binnen de clubbesturen en bij de supporters. Grote voetbalclubs kunnen hierin een grote voortrekkersrol spelen; Belgische profvoetballers die uit de kast durven komen, eens te meer. Maar ook holebisportclubs hebben een sociale rol te spelen via georganiseerde sportbeoefening en verdienen extra zichtbaarheid. Die gouden medaille die aan mijn boekenrek hangt, heb ik trouwens verdiend tijdens de World Outgames in Antwerpen, de Olympische Spelen voor holebi’s.

Het taboe over homo’s in de sport moet doorbroken worden. Daarvoor zijn het welzijn en welbehagen van holebi’s en transgenders te belangrijk. Ik voel me alvast kiplekker in het onderzoeksveld en ben helemaal mezelf op een tennisveld. Dat moet evenzeer kunnen op een voetbalveld.