DOOR KAREN VAN PETEGHEM. Een soort van mythisch woord die voor elk van ons studenten een andere betekenis heeft. Volgens de ethymologie van het woord komt het van “zitten als een blok” of bloquer in het Frans. Bloquer in de betekenis van “zich afsluiten”. Voor de meeste onder ons is het inderdaad zitten en afsluiten. Zitten en de pc afsluiten. De laatste status-update missen. Die ene schijnbaar belangrijke combinatie van woorden die de vriend van een vriend heeft gepost over een pinguin die kan tapdansen of die walrus die heel grappig niest. Wereldnieuws.

In de blok lijkt dan ook alles veel belangrijker dan die woorden op dat papier. Ineens is een levensloos object, welk dan ook, veel belangrijker dan wat er op die pagina staat. Wie wist dat er in je flesje cola “plantenextracten” zaten. Aha! We leren hier bij jongens, zegt het stemmetje in je hoofd. Ook informatie over de blok zelf lijkt interessanter. De enige keren dat ik, persoonlijk, naar studieadvies heb gegoogled was tijdens die periode. Woorden zoals uitstellingsgedrag. Er is niets zo zelfdestructief dan googlen voor remedies voor uitstellingsgedrag terwijl je juist, op dat moment, uitstellingsgedrag vertoont. De epitoom van uitstellingsgedrag, welliswaar. Het toppunt van wanhoop.

Alsook zullen velen zich herkennen in de existentiele crises dat we doormaken. Ik ging stoppen met studeren, naar Thailand gaan voor een jaar en daar een boek schrijven, bekend worden en rijkelijk leven. Een andere fantasie was werken in een koffiebar en daar wijsheid van de gewone mens opdoen en zo via die netwerken de maatschappelijke ladder beklimmen.

“Wat doe ik met mijn leven? Waarom moet ik dit leren?”

Ik heb ooit eens een uur in de spiegel gekeken en deze vragen gesteld. We worden allemaal ook opeens maatschapijkritisch. Alsof we collectief onze problemen projecteren op de maatschappij. Kunnen wij eraan doen dat we die wiskunde oefening niet begrijpen: “Het is allemaal de schuld van de samenleving.”

Nu, na het “zitten als een blok” en “bloquer” kalmeert de wereld een beetje en zijn we blij dat we door zijn blijven gaan. We zijn fier op onze resultaten. De vastberadenheid en het constant gevecht tegen ons eigen hoofd, ons eigen aapje dat in ons leeft en met cymbalen slaat, is voor ons een overwinning vergelijkbaar met een astronaut die heroïsch uit zijn capsule stapt omdat hij de mensheid een dienst heeft gedaan. We voelen ons dan als een Leuvense Jean-Claude Van Damme die wegstapt van een ontploffing waar hij de nood niet toe heeft om naar te kijken, want stoere mannen kijken niet naar explosies.

Na deze hele gedachtegang beseffen we weer waarom we dit studeren. Uit ambitie, interesse, verveling. Wie weet wat je motiveert. We warmen ons lasagnatje op of de mama geeft ons nog een verwennerij, we zetten ons rustig op onze hippe bureaustoel en we blokkeren ons. We blokkeren voor weken aan een stuk. Blokkeren in elke betekenis van het woord. Zitten en afsluiten (Vooral die pc).

Maar vooral voor ik wegduik in mijn grote kop koffie: Onthoud, alsjeblieft, je bent niet alleen.

Liefs, Karen Van Peteghem.
Een medestudent.