DOOR GRIET VAN DER PERRE. Toen ik 37 was, kreeg ik de harde diagnose: borstkanker. Dankzij de combinatie van klassieke kankertherapieën (chirurgie, chemotherapie, radiotherapie) én een nieuwe doelgerichte therapie (Trastuzumab) die afgestemd is op de eigenschappen van de tumor zelf, kreeg ik de best mogelijke behandeling. En een grotere overlevingskans dan lotgenoten die een aantal jaren eerder met eenzelfde tumor moesten afrekenen…
Grensverleggend kankeronderzoek is van levensbelang. Aan het Departement Oncologie op de campus Gasthuisberg werken gedreven onderzoekers dagelijks aan vernieuwende projecten. Ze willen begrijpen hoe tumoren ontstaan en evolueren. Ze willen hun kennis inzetten voor de ontwikkeling van nieuwe diagnosetechnieken en van gepersonaliseerde therapieën. Therapieën op maat van de patiënt en op maat van de tumor.
Persoonsgerichte therapieën doen de overlevingskansen stijgen. Ze hebben ook minder bijwerkingen voor de patiënt. Daar zijn kankerspecialisten wereldwijd van overtuigd. Daar ben ik zelf het levende bewijs van. Daar hebben veel patiënten hun hoop op gevestigd.
Het gebouw waarin de Leuvense kankeronderzoekers aan het werk zijn, ligt naast het universitair ziekenhuis. Labo’s en kantoren kijken uit op patiëntenkamers. Sinds een paar maanden ben ik ook zelf aan de slag aan het Departement Oncologie, als communicatieadviseur en fundraiser. Ik ben een directe getuige van het dagelijks engagement van de onderzoekers. Maar ook van de hoop en het vertrouwen waarmee patiënten deelnemen aan nieuwe wetenschappelijke projecten.
Mijn persoonlijke confrontatie met kanker was een ingrijpende ervaring, op veel vlakken. En niet alleen voor mij, ook voor mijn gezin, voor mijn familie en vrienden. De professionele opdracht voor de Leuvense oncologen brengt de ziekte weer wat dichterbij, dat is niet altijd even makkelijk. Maar net dankzij baanbrekend onderzoekswerk kan ik dit engagement vandaag vol energie en vol overtuiging aangaan.
Innovatief kankeronderzoek moet alle kansen krijgen, intellectueel en financieel, zodat de wetenschappers alle beloftevolle pistes kunnen verkennen, hun onderzoek interdisciplinair en internationaal kunnen verbreden, ruimte krijgen voor serendipiteit, beroep kunnen doen op de nieuwste technologieën, kankers kunnen bestuderen die zeldzaam zijn. Alleen dan kunnen zij een echte pioniersrol spelen.
Op deze ‘Werelddag tegen kanker’ wil ik persoonlijk en oprecht mijn respect en dank betuigen aan alle artsen die elke dag vechten voor hun patiënten. Aan de verpleegkundigen die zorg en warmte brengen in ziekenhuiskamers of bij patiënten huis. En aan de onderzoekers die verbeten op zoek zijn naar nieuwe pistes om deze levensbedreigende ziekte een stap voor te zijn.
Betreft “artsen redden levens”.
Ik ben beschaamd -als M.D. KULalumnus- in de praktijk van onze “Gasthuisberg”.
Was ik met mijn echtgenote niet gevlucht naar een “regionaal ziekenhuis” was zij er nu al niet meer. De herval in kanker, ook na meer dan 20 kg vermageren was nooit in hun gedacht opgekomen. De “slikproblemen” moesten volgens de “diagnoctic pathways” bekeken worden, maanden lang… De “diagnostic pathways” betekenen kijken met een paardebril en zo ver als de neus lang is.
Alle respect andersinds voor de luxe mogelijkheden van de hyperspecialisatie – tenminste wanneer iemand eerst de echte diagnose gesteld heeft.
Antoon Lust – M.D. 1966.