DOOR ILSE FREDERICKX. Als één van de redacteurs van de nieuwsdienst van de KU Leuven hos ik de hele unief af, altijd op zoek naar onderzoeksnieuws voor een volgend persbericht, Campuskrantartikel of online stukje. Ik geef toe dat er meer afstompende jobs zijn dan de mijne: een paar keer per week wetenschappers uitvragen over hun onderzoek, datgene wat de meesten toch het nauwst aan het hart ligt.

Tijdens zo’n interview komt er gegarandeerd een stukje ‘off the record’: “Dit moet u nu niet opschrijven, maar ik moet even mijn ei kwijt.” Wat dan volgt, is voor mij geen bruikbaar materiaal. Maar het is wel mijn stethoscoopje op de onderbuik van de universiteit. Het gerommel in die onderbuik gaat meestal over de interne keuken – over hoe alles kreunt onder hervormingen (flexibilisering, academisering…), over de tijdrovende strijd voor onderzoeksgeld, over het voortbestaan van een lievelingsvak – of over het onbegrip bij de buitenwereld – over het cliché van de wetenschapper met labojas, bril en Einsteinkapsel, over wetenschappelijk analfabetisme, over hoe de media zich laten bespelen door belangengroepen.

On the record

Soms vindt de academicus in kwestie de tijd rijp om de sprong te wagen van ‘niet voor publicatie vatbaar naar ‘on the record’: om een debat onder collega’s op gang te trekken, om feedback te krijgen, om iets op de agenda te plaatsen. Meestal volgt dan de vraag naar een Campuskrantartikel daarover. Als de redactie een invalshoek met nieuwswaarde weet te vinden, doen we dat graag. Liefst met opinies, maar helaas leent niet elke discussie zich daarvoor. Campuskrant is nu eenmaal geen personeelsblad pur sang: de meeste lezers zijn externen, zoals alumni, journalisten, mensen uit de onderwijssector enzovoort. Die buitenstaanders hebben doorgaans weinig boodschap aan interne verzuchtingen.

Een andere mogelijkheid is natuurlijk naar Veto stappen: de Veto-redactie zal u dankbaar zijn en het is ten slotte de functie van een studentenblad om de luis in de pels te zijn. U zou niet de eerste zijn die daar een ballonnetje oplaat om te peilen hoe diep het water is. Maar als u het in uw eigen woorden wil zeggen, kan u bloggen. Op een eigen blog of sinds 2014 hier op de groepsblog van de KU Leuven. Voor doorwinterde bloggers is het een extra kanaal om hun boodschap te verspreiden. Voor de beginnelingen is het een manier om het eens te proberen, zonder de druk om wekelijks iets te posten.

Kapstokmoment

Waarover? Dat kiest u zelf, en het hoeft zeker niet altijd over de interne keuken te gaan. En het moet niet altijd zware kost zijn. Denk daarbij aan wat u over uw job vertelt tussen pot en pint. Interviewers noemen dat het ‘kapstokmoment’: het interview is afgelopen en de dictafoon staat af. Je trekt als interviewer je jas aan, terwijl het nog even over koetjes en kalfjes gaat. Net dan vertelt de wetenschapper wat een artikel kan opleuken: human interest anecdotes en leuke trivia. Over hoe de strychnine in het labo tien olifanten kan doden, over hoe moeilijk het is om aan een plantje uit een ander continent te geraken, over een ander onderzoek – nog niet afgerond is, maar minstens zo interessant. Ook dat kan voer voor blogs zijn.

Op welke toon? Dat kiest u ook zelf: u kan luchtig informeren of voorzichtig ventileren. U kan gaan voor een steentje in de kikkerpoel of een knuppel in het hoenderhok. De redactie redigeert de blogs niet – u schrijft in eigen naam – al vragen we wel om het netjes te houden. Gebruik dus uw academische vrijheid – het is één van de weinige zaken die de universiteit nog onderscheidt van het bedrijfsleven. Maar kruip dus vooral in die pen en leg uw ei!