DOOR RIK TORFS. Onze Campuskrant bestaat 25 jaar. Dat is jong, maar oud genoeg om een verleden te hebben. Uit mijn jeugd herinner ik me het laatste nummer van de Franstalige Antwerpse krant Le Matin, die ermee ophield in 1974, 80 jaar na haar oprichting. Une longue vie d’homme. Zo beschreef de krant haar eigen geschiedenis, vreemd dat die woorden in mijn hoofd zijn blijven hangen. Tegenover die leeftijd klinkt 25 jong en dartel. Een moment waarop de dood onrechtvaardig vroeg zou komen, maar ze komt niet.
Rector Rik Torfs
Campuskrant is een geweldig blad. Dat schrijf ik vanuit een volstrekt objectieve, volledig neutrale positie. Mocht het laatste niet geheel waar zijn, het eerste is het wel.
Van levensbelang voor Campuskrant is haar onafhankelijkheid. Natuurlijk is censuur van de academische overheid uit den boze. Maar dat geldt evenzeer voor zogenaamd goed bedoelde vaderlijke wenken: lichte pressie om allerlei onzin uit de krant te houden of er juist in te krijgen.
Toegegeven, zoals elke lezer zou ik in Campuskrant smullen van lange analyses over sacramentaliën en een speciaal katern betreffende vervreemding van kerkelijke goederen. Maar als de redactie zelf niet op deze briljante gedachte komt, zal ik het niet zijn die haar daarop wijs.
Het geheim van een goede krant is haar volledige redactionele onafhankelijkheid. Geen druk. Niet direct. Niet indirect. Het ergste wat een redactie kan overkomen, is zelfcensuur. De vrees dat iets wat er staat weliswaar niet verboden is, maar eigenlijk toch ongeoorloofd blijft. Aan die verborgen verleiding gaan allerlei bedrijfsbladen hopeloos ten onder. Dus mag in Campuskrant alles. Kritiek op de rector. Eventueel zelfs op het studentenblad Veto. Geen enkele koe is heilig.
Verheugend is dat mij af en toe klachten bereiken over bepaalde stukken.
Verheugend is dat mij af en toe klachten bereiken over bepaalde stukken. Het tegendeel zou een ramp zijn. Zo reageerden enkele lezers bijzonder boos op Mia Doornaert die de directeur van het VSKO, Lieven Boeve, een kruistocht voor de hoofddoek verweet. En het en passant ook nog over verminkingen van vrouwen in Afghanistan had.
Tja. Ook columnisten zijn vrij in Campuskrant. Wat is trouwens de betekenis van een column als hij enkel bevestigt wat iedereen al lang denkt, hoort te denken of denkt te denken? Columnisten zijn bizarre mensen die aan een krant niets toe te voegen hebben, tenzij verwarring en onzekerheid. Soms ook stilistische bravoure, die je Mia Doornaert niet kan ontzeggen.
Campuskrant laat de wereld zien wie we zijn als universiteit. Maar ze toont ook hoe anderen ons zien. Ze vormt het levende bewijs dat de universiteit geen ivoren toren is. Het tegendeel hoor je wel eens beweren door lieden die zelf al decennia op een andere planeet leven. Of vanuit hun verknechte bestaan heimelijk jaloers zijn op de vrijheid die aan de universiteit wel degelijk heerst.
Tegelijk helpt Campuskrant ons om niet ten onder te gaan aan zelfgenoegzaamheid. Die loert altijd om de hoek. Neem nu de recente protesten van studenten en docenten aan de universiteit van Amsterdam. Het bestuur verliep er uitermate keurig, vlot en efficiënt. De boordtabellen klopten en het rendement was hoog. En dan opeens de opstand. Dat heb je met een broodnuchter beleid waarop ogenschijnlijk niets aan te merken valt: plotseling wordt het ondraaglijk. De vervreemding slaat toe. Het denken aan de universiteit is vaak wel, maar niet altijd efficiënt. Soms is het lang en bochtig, houdt het halt op plekken waar keurige regenten liever op een drafje voorbij hollen.
Beschouw een klacht als een compliment, lees in elke boze blik de vervulling van een missie.
Campuskrant mag nooit de stem worden van het beleid, wel een stem die het beleid wakker houdt. Wie bestuurt, wordt altijd een beetje een karikatuur van zichzelf, en laat zich in slaap wiegen door de evidentie van de macht, hoe beperkt, futiel, tijdelijk die ook is. Dus, beste Campuskrant, help ons door volledig vrij te zijn. Door aan niemand te gehoorzamen. Beschouw een klacht als een compliment, lees in elke boze blik de vervulling van een missie.
Als elk stuk zwanger is van lof op de KU Leuven, worden wij een kleine universiteit. Terwijl we natuurlijk een grote zijn, in alle betekenissen van het woord. Tenzij jullie erin slagen het tegendeel te bewijzen, uiteraard op onze kosten.
Beste redactrices en redacteurs van Campuskrant, mochten jullie denken dat ik het wierookvat zwaai om bij jullie een wit voetje te halen, dan hebben jullie volkomen gelijk. Maar die intentie komt pas op de tweede plaats. Dat zweer ik. Alles wat hier staat, meen ik echt.
KU Leuven blogt 