DOOR KATLIJN VANGILBERGEN. Toen ik op m’n zesde in het buitengewoon lager onderwijs terecht kwam, had nooit iemand durven dromen dat ik ooit naar het hoger onderwijs zou gaan. Studeren met een licht mentale beperking en autisme is niet evident, maar met veel doorzettingsvermogen en wilskracht is het me toch gelukt.
Geen diploma, wel een attest
Katlijn Vangilbergen
Toen ik 6 jaar was, werd vastgesteld dat ik een licht mentale beperking en autisme heb. Mijn IQ bedroeg 78 (WISC-R) en 81 (WPPSI). Daarom en ook door zwakke aandachts- en geheugenfuncties kwam ik terecht in het buitengewoon lager onderwijs type 1 voor leerlingen met licht mentale beperking. Ik leerde lezen, schrijven en rekenen, maar kreeg bijvoorbeeld geen Frans of Engels. Toen ik naar het buitengewoon secundair opleidingsvorm 3 type 1 ging, koos ik voor de richting grootkeukenmedewerker. Ik voelde me er goed op mijn plaats. Alleen begon ik na 4 jaar mij te frustreren omdat er te weinig uitdaging was. Ik vroeg Franse en Engelse les en kreeg het niet. Ik vroeg naar moeilijkere rekenoefeningen dan sommetjes tot 20 maar kreeg het niet. Op toetsen had ik toen altijd 9 of 10/10. Ik heb wel gedacht aan een overstap naar het BSO, maar dat was te laat omdat ik ondertussen al zoveel achterstand had opgebouwd. Op het einde van het buitengewoon secundair onderwijs behaalde ik wel een attest, maar geen echt diploma. Ik werd voorbereid om te gaan werken maar niet op het hoger onderwijs.
Mijn omgeving beschouwde mij als te dom en gaf mij geen enkele slaagkans.
Meteen na afstuderen werd ik aangenomen op mijn stageplaats, een rusthuis waar ik 4 jaar als keukenmedewerker werkte. Ik werkte hier enorm graag maar na een aantal jaar ondervond ik een gebrek aan uitdaging, omdat ik plots altijd aan de afwas stond. Mijn attest werd ondergewaardeerd, alleen een diploma bood echte kansen. Door met een diëtiste samen te werken, kreeg ik interesse in een bachelor voedings- en dieetkunde. Ik besefte eerst niet dat ik niet zomaar kon gaan studeren omdat ik geen middelbaar diploma had. Mijn omgeving beschouwde mij als te dom en gaf mij geen enkele slaagkans.
Van het buitengewoon onderwijs naar de universiteit
Toch heb ik doorgezet. Ik haalde mijn diploma bij de Examencommissie secundair onderwijs, een organisatie waar je in zelfstudie een diploma secundair onderwijs kan behalen. Het was een grote uitdaging omdat ik nooit traditionele vakken kreeg en ik ondertussen moest blijven werken. Na mijn secundair diploma, begon ik aan mijn hogere studies. Na drie jaar behaalde ik een bachelor voedings- en dieetkunde aan de KHLeuven. Die professionele bachelor waardeer en apprecieer ik enorm. Maar toch probeer ik nog verder te gaan. Momenteel ben ik bezig met een schakelprogramma voor de master biomedische wetenschappen, afstudeerrichting voeding, aan de KU Leuven en ik startte reeds ook de master.
Met vallen en opstaan
Mijn levensverhaal is gebaseerd op ‘vallen en opstaan’ want leerstof memoriseren en mezelf concentreren ervaar ik als een enorme uitdaging. Verder ervaar ik moeilijkheden met beredeneren, interpreteren, kritisch denken en lezen van wetenschappelijke literatuur. Dit ervaar ik als slaapverwekkend. Ik besteed een volledige dag per week aan het inhalen van Engels en Frans kan ik nog steeds niet. Het is moeilijk om geconcentreerd te blijven in de les, vooral bij teveel details of te weinig kleuren en figuren in de slides. Ik vind het moeilijk om te onthouden van wat er in de les gezegd is. Eveneens vind ik het moeilijk om te noteren in de les want als ik het einde van een zin hoor, ben ik het begin van de zin meteen kwijt. Ik kan ook niet goed hoofdrekenen want ik kan geen verschillende getallen vasthouden in mijn kort termijn geheugen.
Mijn succes is te danken aan mindmapping. Deze mindmap is gemaakt met iMindmap, http://www.ThinkBuzan.com
Mijn succes dank ik aan mindmapping want door te leren met kleur, kernwoorden, structuur en associaties heb ik een enorme invloed op mijn geheugen en concentratie ervaren. Mindmapping zorgt dat je hersenen beter samenwerken waardoor veel efficiënter leerstof gememoriseerd en gereproduceerd kan worden. Ik leerde de techniek kennen in een sessie studiemethode van de KHLeuven, waar we meteen een tekst leerden samenvatten. Verder heb ik deze techniek op mezelf geleerd met het besef dat ik dit nog steeds niet goed onder de knie heb. Maar met vallen en opstaan leerde ik er wel mee werken en leerde ik hoe ik het efficiëntst leerstof kan memoriseren en reproduceren. Veel vooroordelen en weinig steun Eigenlijk heb ik alles volledig aan mezelf te danken. Ik kreeg heel veel vooroordelen en heel weinig steun vanuit mijn omgeving. Alleen mijn papa en grootouders hebben me altijd gesteund en velen op school hebben me ook wel aangemoedigd. Achteraf gezien is iedereen wel heel blij met mijn resultaten en diploma voedings- en dieetkunde. Men vindt het bewonderenswaardig en had dit nooit verwacht. Mijn licht mentale beperking wordt nu door mensen die mij nooit gekend hebben als misdiagnose gezien.
Blijf dromen, geloven en doorzetten want waar een wil is, is een weg!
Dit frustreert mij want het onderschat mijn problemen met geheugen, concentratie, beredeneren, interpreteren en kritisch denken. Op mijn 27ste behaalde ik 83 op een nieuwe IQ test (WAES III) maar dat wil dus niet zeggen dat ik te dom ben voor hoger onderwijs.
Motivatie, doorzettingsvermogen en geloof in jezelf
Ik ben blij dat ik niet eerst moest falen in het gewoon onderwijs, later omhoog klimmen gaf meer motivatie. Ik bekijk dit dan ook positief want nu kan ik anderen tonen dat je het leven niet altijd kan voorspellen en er meer mogelijk zou kunnen zijn. Ik ben er mij van bewust dat mijn verhaal heel persoonlijk is, niet voor iedereen van toepassing zal zijn, niet vanzelfsprekend is en heel uitzonderlijk is. Niet iedereen zal plots met mindmapping een diploma hoger onderwijs behalen. Met mijn verhaal zou ik graag willen bewijzen dat het IQ niet alles zegt maar dat motivatie, doorzettingsvermogen, geloof in jezelf, wilskracht en zelfs studiemethode minstens even belangrijk kunnen zijn. Blijf dromen, geloven en doorzetten want waar een wil is, is een weg! Aangezien ik mensen met mijn verhaal graag wil inspireren en motiveren en zo ook meer voldoening en betekenis uit mijn leven haal, heb ik een persoonlijke blog opgestart die mijn weg van buitengewoon onderwijs tot hoger onderwijs meer in detail weergeeft.
Dit is een voorbeeld van een mindmap die ik maakte voor biochemie met een aangekocht iMindmap programma, te vinden op http://www.ThinkBuzan.com
KU Leuven blogt 
Ik ben Mathias Vyaene ik ben ook enorm aangegrepen door dit verhaal
Ik zelf heb ook autisme en volgens velen ook een lichte mentale handicap, wat ik doorgaans denk dat het komt door jaren in het verkeerde onderwijssysteem te zitten ik heb altijd in het buitengewoon onderwijs gezeten.
Ik ben daarvan overtuigd dat dat zeker een zware impact heeft op mij nu en dat zal zeker in de toekomst ook nog wel duidelijk worden nu werk ik echt op een plaats bij mensen ik wil niet schofferen maar die mentaal echt véél zwakker zijn je mag dat bijna globaal noemen er zijn natuurlijk wel enkele uitzonderingen te benoemen ja.
Ik heb vorig jaar dan gestart met tko tweedekansonderwijs maar daar ben ik echt niet begeleid geweest terwijl ik dat nu net wel nodig had.
Ik ben dan maar gestopt sinds september dit jaar omdat ik het niveau toch niet kon volgen.
In het 2de semester kregen wel al algebra iets wat 2 à 3de jaar tso en 1ste jaar aso is mijn vader is ook leraar en heeft mij dat dan vertelt .
Ik heb een wiskunde niveau 4 tot begin 5 de leerjaar dus ja ik moest eerst nog een stukje kunnen bijbenen.
Bijna alles wat ik heb geleerd is ook door wilskracht maar ik ben die muren van onbegrip echt zo beu ze spreken vaak van een snel evoluerende maatschappij.
Ik heb eerder het gevoeld dat het achterruit gaat in plaats van voorruit.
Overigens zeer véél respect voor jouw Kathlijn.
Pingback: Et si le mind mapping augmentait notre intelligence ? | Optimind – Mind Mapping – Formations – Cartes heuristiques
RESPECT
Een heel inspirerend verhaal en bewijst nogmaals dat doorzettingsvermogen wilskracht en je dromen najagen tot fantastische resultaten kan leiden.
Beste Katelijn,ik heb je bericht meteen gedeeld! Ben trots op wat je deed en publiek maakt. Als t zou kunnen em jij zou het ook willen zou ik je graag eens sprekem als we op visiete gaan bij mijn dochter in Leuven.
Mij oudste dochter (geb. 1986) woont in Leuven en behaalde aan de KUL in 2013 haar master culturele studies. Mijn jongste dochter (1995) studeert sinds vorig jaar Voeding en diethetiek in Groningen. Mijn vrouw en ik hebben elkaar leren kennen in de Z-verpleging in 1978. We hadden en hebben een warm hart voor mensen met beperkingen. Sinds 4 jaren zijn we bezoekouders van een man met een IQ van 50 en een ernstige autistische en angststoornis.
Prachtig om te merken dat er wonderen mogelijk zijn als je je hart blijft volgen. Heel inspirerend!
Met hartelijke groet
Sypke Visser
Boerheem 55
9421 MC Bovensmilde
Hoi Katelijne,
Dank je wel voor het delen van jouw inspirerend verhaal!
Ik heb het gedeeld op FB.
Hechte groet,
Esther
http://www.alshechtennietvanzelfgaat.nl
Pingback: Une étudiante avec déficience men...
Hallo Katelijne
Toen ik in het eerste leerjaar zat heb ik 6 mm gedaan om te leren schrijven ( hier is jan)
Ik kan het me na 40 jaar goed herinneren
Na een een tijdje hebben ze ontdekt dat ik een normaal iQ heb maar een vorm van autisme
Ben ook geboren met zuurstofgebrek en daardoor ben ik trager
Ik ook werd versleten voor dom je kan dat niet ezv toen hebben ze besloten me naar het
Blo te laten gaan omdat het niet anders kon toen ( ik spreek van de jaren 70) daar zat ik daar
In een school met kinderen die qua nivo lager waren als ik ( bedoel dat niet verkeerd)
Maar daar kreeg ik ook knié en fysiotherapie ik was heel zwak in rekenen werd toen ook niet echt aangemoedigd in het pms medisch onderzoeken neuro psychologen psychologen dokters
Die me toen onderzochten zeiden 1 ding dat “kind” gaat nooit niet zelfstandig worden nooit niet iets worden
Ik was alleen goed voor een instelling toen is mijn mama een strijd gaan leveren voor dat ik het wel kon
Ik was 8 jaar toen ik op internaat belande weer met kinderen die zwakker waren of kinderen die gewoon daar waren omdat ouders niet voor hen konden zorgen maar er werd gezorgd dat ik zelfstandig werd wat ik thuis niet kon daarna ben ik nog ergens op internaat geweest was daar ook niet voor maar ik heb de basis niet gekregen vb genoeg rekenen geschiedenis aardrijkskunde enz heb ik niet gehad toen ben ik naar beroeps gegaan kleding gewoon onderwijs maar dat was kwakkelen ik heb gevochten en laten zien wat ik kon en ik kon het ik heb het tot bejaardenhelpster gebracht met vallen en opstaan dankzij mijn familie akabe(scouting voor personen met een beperking daar ben ik leidster geweest) ik wil gewoon zeggen geef het nooit niet op ga er voor ook al zeggen je kan het niet laat zien ik kan het ik ben er ik weet wat ik ga worden jij Katelijne bent slim je kan het ga ervoor maak je weg laat zien dat je de moeite waard bent
Beste Katlijn,
Prachtig geschreven en proficiat met je academisch succes. Wat hier ook vooral telt is de steun die je van je papa en je grootouders, en de mensen op school, gekregen hebt. Helaas zijn er ook anderen die die steun niet hebben gekregen. Ik wil hier geen argumentum ad misericordiam uit mijn hoed toveren, maar ik ben er één van.
Jij hebt je best gedaan met de mogelijkheden die je had. Dat was bij mij wel even anders. Ik had mijn talenten en kwaliteiten – taalvaardigheid vooral dan – maar ik was onhandig als de pest. Mijn vader stuurde me naar de vakschool (VTI Gullegem, je leert er met je handen werken en het is een dergelijk modern instituut dat het enkel de eerste vier jaar aanbiedt, in de voor een onhandig persoon zéér interessante studierichtingen “Industriële Wetenschappen”, Hout, Bouw, Metaal en Elektriciteit). Dat waren de twee slechtste jaren uit mijn leven.
Dan ben ik van daar gezakt naar Secretariaat – Moderne Talen. Mijn derde, vierde en vijfde jaar doorlopen. Echter, daags voor het eerste examen van Kerstmis stierf mijn tante aan kanker, ze was vijftig jaar. Ik werd apathisch, en gaf wat examens onvolledig in of “met maar wat op geschreven”, zeker op de begrafenis van mijn tante waar ik van thuis uit niet op aanwezig mocht zijn. Resultaat: negen tekorten, waarvan ik er zes opgehaald had zonder te studeren.
Maar drie is nog altijd te veel en ik moest dus linea recta richting BSO. Van mijn vader. Want ik wou blijven zitten. Dat twee jaar door gezwommen en toen kon ik eindelijk iets doen met mijn passies: Engels en Nederlands. Ik wou voor mijn A1 gaan (heette dat toen nog, voor het Bachelor-Masterstelsel) maar ik mocht niet. Immers, zo orakelde mijn vader, jij komt uit het BSO dus ben jij geen verderstudeermateriaal. Dan maar uit pure miserie postbode geworden.
Fast forward tien jaar. Ik kreeg een depressie van het werk (dat volgens thuis geen depressie was maar ik weet wel beter). Then it hit me: ik kan meer dan dit. Ben een opleiding HBO5 begonnen. Erg moeilijk – behoudens economie en recht, omdat ik een talenman ben – is het allemaal niet. Maar ik krijg in september wel het papiertje dat bewijst dat ik wel dégelijk meer in mijn mars had dan BSO. Waar ik immers niet op neerkijk, maar het was mijn ding niet.
Bottom line: je succes is een combinatie van kunnen en steun. Echt proficiat. Voor wie wil, is niets onmogelijk.
Beste Katlijn,
jouw verhaal is precies waar ik mijn werk van gemaakt heb. Daarom raakt het me en het benadrukt voor mij het belang van mijn job. Het is niet gewoon mijn werk, maar mijn passie, mijn droom. Ik deel je verhaal via de sociale media.
Voel je vrij om even een mailtje te sturen, dan zou ik graag nog wat bespreken als je dat ziet zitten.
Kijk gerust eens op mijn site: http://www.climbingfish.be
Doe zo verder, je mag ongelofelijk trots zijn op jezelf! Je bent een waar voorbeeld voor vele vele vele anderen!
Veel succes,
Marina De Roover
Beste Katlijn,Een hartelijke proficiat voor je blog. Ja, ik meen het. Het doet mij denken aan mijn eigen leven. Hardhorig vanaf de geboorte. Gewoon lager onderwijs. Volgens het PMC zou ik geen ASO aankunnen. Toch begonnen met 1e latijnse, dan 2e en 3e Moderne, dan 3 jaar economische. Daarna verpleegkundige. Na een leven in dienst van de zieke evenmens, kan ik met voldoening terugblikken op mijn leven. Ben nu 69 jaar en woon in Letland. Kan vlot 4 talen spreken, enz. Niemand had verwacht dat ik het humaniora zou doorspartelen. Wat ik wou zeggen dat de omgeving enkel wil zien wat er in medische rapporten staat maar ziet gewoonlijk niet wat de mens aan wilskracht en doorzettingsvermogen kan tewerkstellen. Nu moet in er wel bij zeggen dat ik met vallen en opstaan, mijn leven heb doorsparteld( zoals ieder mens het meemaakt maar bij mij wordt dat teruggekoppeld aan mijn hardhorigheid En mijn zogenaamde zwakkere IQ en mijn (zogenaamde) karakteriele stoornissen. Doe zo verder en stoor je niet aan wat rapporten zeggen aan IQ en andere testen zeggen.