DOOR MEREDITH DEDIER. Corona stelt studenten stevig op de proef. Het vooruitzicht op een bruisend studentenleven moest noodgedwongen plaatsmaken voor een stiller leven, achter een computer, ver van vrienden en kotgenoten. Ook bij studenten slaat de eenzaamheid dan soms hard toe. Met deze brief wil Meredith Dedier hen een hart onder de riem steken.

Beste student,

Het is geen verrassing dat het gekke tijden zijn. Iedere generatie, ieder mens, de hele wereld geraakt, getroffen. Voor jou waarschijnlijk ook. Tijden van onrust en onzekerheid. Met een sluipende terughoudendheid onder de mensen en een nog geniepigere eenzaamheid. Ik ben hier niet om te vertellen wat je al weet. Ik ben hier om te vertellen dat ik me ook al eens eenzaam heb gevoeld. Omringd door een liefdevol gezin, vrienden die me berichten sturen (groetjes vanuit de digigeneratie) en een dagboek waarin ik mezelf probeer gezelschap te houden, heb ik me in deze afgelopen periode ook al eens eenzaam gevoeld. Vaker zelfs.

Als de koude proberen we eenzaamheid buiten te sluiten.  Isoleren we iedere spleet in ons huis en ons zijn, maar vergeten we dat in het slot van onze deur ook een gat zit. Een sleutelgat waar eenzaamheid ons ontcijfert, binnendringt en ten slotte onze kamers en harten vullen kan. Blindeert ze bovendien onze geest alsof wij enkel kunnen zien wat de buitenwereld ons te bieden heeft, maar wij voor de buitenwereld onzichtbaar of vergeten lijken. Ik ben hier niet om je te vertellen wat je al weet. Ik ben hier om te vertellen dat ik me ook al eens eenzaam heb gevoeld en dat als je jezelf kan vinden in mijn schrijven – je niet alleen bent.

Het is geen verrassing dat het gekke tijden zijn. Iedere generatie, ieder mens, de hele wereld denkt, zoekt. Ik heb in mijn mensenleven (het is dan ook nog niet zo lang) zelden zo een grote nood aan liefde gekend, gevoeld.

Ik ben hier om te vertellen dat ik het ook soms moeilijk vind hoopvol te zijn, maar dat ik in de vergetelheid mooie dingen kan vinden.

Ik heb mensen zichzelf zien vinden, de natuur zien vinden, activisme, assertiviteit en dankbaarheid zien vinden. Ik heb ze oplossingen, middenwegen, alternatieven zien zoeken. Zien vinden. De kleine dingen. Creativiteit. Innovatie. Het goede. De winter is koud, maar daarom de mens nog niet. We vinden elkaar, want we vinden.

Ik heb mijn kaarten op tafel gelegd. Mogen ze een herinnering aan een potje in de zon op een terras met warme koffie in je verkleumde handen nieuw leven in blazen. Ik ben nieuwsgiering, aan wie ben ik gewaagd? Kan deze brief jou vreugde brengen? Welke vreugde heb jij al in jouw leven gekend? Welke mirakels? Welke vreugdes en mirakels ken je vandaag? Wat is jouw favoriete stuk fruit en wiens stem hoor je het liefst? Voor wie draag je zorg? Verzorg je ook planten? Mijn vrienden geven hun planten namen. Ik zie het als koosnamen die klinken als Theo, Roger of Victoria. Heb jij je planten ook namen gegeven? Het is nog niet te laat. Er zit liefde in een naam. Hoe noem je jezelf?

Ik schrijf uit een verlangen naar een korte ontsnapping uit de digiwereld en het missen van mijn geliefden. Ik bedoel enkel goed met deze brief. Als hij niet voor jou is, is dat best. Als hij wel voor jou is, ben ik blij dat hij je vond.

Al mijn wensen,

Meredith