DOOR STEVEN HUYGHE. ‘Een groepsblog’, lees je op de ‘about’-pagina, ‘van de hele KU Leuven’. De blog is bedoeld om de stukjes van alle studenten en personeelsleden die even hun mening, opinie, idee willen verkondigen, een plaats te geven. Leuk, interessant initiatief en overzichtelijk ook. Dat een wetenschapper dit vanuit zijn of haar gespecialiseerde discipline doet, is vanzelfsprekend en behoort tot zijn of haar academische vrijheid. Ilse Frederickx wees ons daar al fijntjes op in haar bijdrage. 

Al is die vanzelfsprekendheid er misschien niet voor iedereen: een massale ‘posting’ van artikels is er (nog) niet. De meeste wetenschappers kennen we als voorzichtig en bedachtzaam, en die eigenschap wordt nog eens versterkt naarmate het potentiële publiek groter wordt. Mogelijks verklaart dit waarom wetenschappers niet massaal hun mening te grabbel gooien. Maar niet alleen wetenschappers worstelen hier mee.

Ik stel vast dat de inbreng van het administratief en technisch personeel (ATP) op deze blog alsnog verdwijnt in de massa van onze collega-academici. En eerlijk gezegd vind ik het zelf ook niet zo vanzelfsprekend om iets te posten op deze KU Leuven-blog. Oké, misschien moet ik er geen opdeling ATP-ZAP of ondersteunend-academisch van maken. Maar ik vraag me wel af hoe wij collega’s die werken op ondersteunende diensten van de universiteit kunnen reageren op ‘KU Leuven Blogt’? Wat is de relevantie van ‘mijn gedacht’ op deze groepsblog? Ik werk immers in een omgeving die doordrongen is van academische vrijheid en kennis door onderzoek, maar vanuit mijn functie kan ik mij hier niet zelf rechtstreeks op beroepen.

Die gedachten en twijfels herkende ik in reacties van collega’s, toen we een tweetal weken geleden op de dienst over het blogkanaal een discussie hadden. Ik vat de discussie even samen in enkele woordelijke reacties:

– We kunnen dit ‘nieuwe’ kanaal absoluut benutten, als een communicatiekanaal voor alles wat we doen.
– Ha neen, we mogen het niet misbruiken, dan verengen we onze inbreng tot de 5-minuten-reclame-halfweg-de-film.
– Aangezien wij wel wat weten over onderwijs, kunnen we misschien wel bepaalde standpunten innemen als er bijvoorbeeld weer eens wordt geschreven dat giscorrecties naar de prullenbak mogen, dat hoorcolleges compleet passé zijn, …
– Maar is dat dan een persoonlijk standpunt of dat van de dienst? We kunnen toch moeilijk een standpunt innemen dat een voorafname is van wat nog beslist moet worden? Moeten we dat dan niet eerder doen op de daarvoor bedoelde overlegstructuren? Misschien best wel.
– Nee, we doen het niet. Wij geven advies en moeten we datzelfde nu ineens via een blog willen doen?
– En waarom niet? Maar mag het wel? En aan wie moeten we dan toestemming vragen?
– Ah man, doe het gewoon… het is toch maar je persoonlijke mening. Daar kan toch niemand iets op tegen hebben? Of wel?

De twijfels waren niet helemaal verdwenen tegen het einde van de discussie maar de goesting om online verder te discussiëren is er wel. Als we nu in de toekomst gewoon op basis van onze ervaring en onze kennis, van wat leeft in de faculteiten of departementen een stand van zaken geven, een idee lanceren, een mogelijk antwoord geven, een vraag oproepen. Want iedereen heeft weleens ‘goesting om zijn gedacht te zeggen’. We willen het vooral doen omdat we graag onze ervaringen delen en onze bedenkingen willen aftoetsen. Maar ook omdat we gepassioneerd zijn door ons werk, omdat we het gesprek willen openen, en dus vooral omdat we ook graag uw mening willen horen.

U mag dus in de toekomst stukjes over onderwijs aan de KU Leuven of daarbuiten van onze hand verwachten. Het zullen geen “knuppels” zijn maar eerder af en toe “een steentje” dat het water doet rimpelen “in de (kikker)poel” (Zie ook: Niet voor publicatie vatbaar).

Met dank aan collega’s Anneleen Cosemans, Hilde Creten, Saartje Creten en Nicole Totté voor hun feedback.